Een eerste indruk is snel gevormd, zelfs in een fractie van een seconde. Binnen een halve minuut hebben we vaak al een oordeel klaar, een oordeel dat in de meeste gevallen blijvend is. Deze eerste indruk is niet alleen bepalend in de fysieke wereld, maar ook in de digitale wereld. Op het internet, waar de hele wereld binnen handbereik ligt, vormen we razendsnel meningen. De drempel om te oordelen lijkt lager te liggen in deze digitale omgeving; achter ons scherm voelen we ons vrij om oordelen te vellen.

 

Het blijft een actueel thema: mensen worden buitengesloten en veroordeeld op basis van achtergrond, uiterlijk en geloof. Deze gedachte prikkelde mijn nieuwsgierigheid. Wat als ik deze mensen, die ik enkel via het internet tegenkom, zou portretteren? In plaats van hen binnen enkele seconden te beoordelen, besloot ik om mezelf uit te dagen om intensief en voor een langere tijd naar hen te kijken. Ik begon hen te bestuderen, elk detail, elke rimpel en elk haartje kreeg mijn volledige aandacht.

 

Tijdens dit proces ontstond er een bijzondere band met de onbekende personen voor mijn ogen. Terwijl ik aan de portretten werkte, begon ik niet alleen in te zoomen op de details, maar ook op wie deze mensen zouden kunnen zijn. Wat zou hun achtergrond zijn? Welke ervaringen hebben zij opgedaan? Wat raakt ze? Hoe heten ze?

 

Langzaam maar zeker werden deze personen meer dan alleen maar gezichten op een stuk papier.    De verschillende gelaatstrekken begonnen verhalen te vertellen die veel verder gingen dan de eerste indruk. De verhalen die ik in mijn hoofd creëerde, waren soms mijlenver verwijderd van mijn eigen leven, maar toch voelde ik een verbinding.

 

Wellicht kunnen mensen die mijn werk bekijken dezelfde stap zetten. Lukt het hen om langer naar de persoon te kijken en een verbinding aan te gaan die voorbij die eerste indruk, en in veel gevallen het oordeel, gaat?